Het is een herinnering die als een kristalheldere film in mijn geest blijft spelen. Ik was 13 jaar oud, een tiener vol onzekerheden en emoties. De Franse les begon zonder mij, want ik was te laat en in tranen. Toen ik eindelijk de klas binnenkwam, zag ik mijn klasgenoten en de docent in stilte wachten. De vraag kwam, onvermijdelijk: “Waarom ben je zo verdrietig?”
Het was een eenvoudige vraag met een intense emotionele ondertoon. Mijn antwoord, ogenschijnlijk triviaal, wekte gegiechel op: “Mijn fiets is gestolen.” Wie kon begrijpen dat dit niet alleen over een gestolen fiets ging, maar over een veel dieper gevoel van angst en verantwoordelijkheid?
De lachsalvo’s van mijn klasgenoten verwonden mijn gevoel van kwetsbaarheid. Maar achter die schijnbaar oppervlakkige emotie schuilde een dieper verhaal. Het moment dat mijn fiets gestolen werd, triggerde een kettingreactie van gedachten en angsten in mijn hoofd.
Straks word mijn vader boos op me. Straks krijg ik weer de schuld. Dat kan ook niet anders. Ik moet nadenken. Eigen schuld, Elody! Je hebt verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen DOMME gedrag. ? Ook al had ik geen controle over de situatie namen mijn gedachten controle over mij. Had ik de poort niet goed gesloten? Was ik afdwalend in mijn gedachten? Hoe zou ik naar school gaan? Hoe zou ik om hulp vragen?
Een chaos van emoties overweldigde me, en mijn vermogen om helder na te denken verdween. De zin “Wat zijn de consequenties?” weerklonk als een echo in mijn hoofd. De druk om het zelf op te lossen, versterkte mijn gevoel van eenzaamheid. Mijn zenuwstelsel leek te overstromen met paniek en ik zette alles op alles om het te verbergen, want ik mocht niet huilen. Stel je niet zo aan.
“Ik heb het verkeerd gedaan. Ik had beter moeten nadenken. Waarom ik? Waarom moet mij dit overkomen?” Deze vragen en zelfbeschuldigingen bleven rondspoken als een mantra.
Met bonzend hart en klamme handen, op een geleende fiets, bereikte ik uiteindelijk school. Maar de onzichtbare last van die dag was veel zwaarder dan de fysieke inspanning. Het 13-jarige meisje in mij had moeite om haar gevoelens onder woorden te brengen, omdat er zoveel diepere pijn en angsten meespeelden. Nee. Het was meer dan alleen een gestolen fiets – het was een overweldigende emotionele lading die ik niet goed kon plaatsen. En niemand kon dat destijds begrijpen, want ik zweeg over wat ik werkelijk voelde.
Vandaag omarm ik dat 13-jarige meisje in mijn hart. Telkens wanneer ik merk dat ik mezelf bekritiseer of vrees voor de gevolgen van mijn acties, fluister ik haar geruststellende woorden toe. “Het is oké. Ik ben er voor je. Ik zal je vasthouden.” Ik luister naar haar, zonder oordeel, en wacht geduldig totdat ze klaar is om weer op haar innerlijke fiets te stappen en de weg naar haar prachtige toekomst te vervolgen. Zij kreeg toen niet die geruststellende woorden, maar ik kan haar die nu wel geven. Dat is mijn grootste cadeautje geworden. Wanneer je jezelf vergeeft voor de dingen die je deed in overleving.]
We staan soms niet stil bij hoe diep onze emoties kunnen gaan, vooral tijdens onze vormende jaren. Een ogenschijnlijk klein voorval kan een stroom van complexe gevoelens en angsten op gang brengen. Dit kleine verhaal van mijn 13-jarige ik herinnert mij eraan dat compassie en begrip voor onszelf, en voor ons jongere zelf, essentieel is om emoties te helen en vooruit te gaan.
De gegeven tekst illustreert een ervaring van innerlijk kind werk, een therapeutische benadering waarbij we ons richten op de emotionele en psychologische behoeften van ons jongere zelf om heling en groei te bevorderen.
Het verhaal begint met een specifiek voorval uit de kindertijd – een 13-jarig meisje dat te laat en overstuur de klas binnenkomt nadat haar fiets is gestolen. Deze gebeurtenis lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo significant, maar het roept intense emoties en angsten op die diep in het onderbewustzijn geworteld zijn.
Het gevoel van totale overweldiging en verdriet herinnert aan de gevoelens die we als kind kunnen ervaren wanneer iets onverwachts gebeurt. In innerlijk kind werk identificeren we dit als het moment waarop het “innerlijke kind” wordt geraakt – het onschuldige en kwetsbare deel van onszelf dat in onze kindertijd emotionele ervaringen en wonden heeft opgedaan.
De tekst beschrijft hoe het gestolen fiets-incident niet alleen gaat over het fysieke verlies van de fiets, maar ook over de diepere emotionele lagen erachter. Het meisje voelt zich schuldig en bezorgd over de mogelijke gevolgen van haar daden, en deze angsten domineren haar gedachten. Dit is een klassiek voorbeeld van hoe kinderen dingen internaliseren en denken dat ze verantwoordelijk zijn voor alles wat er om hen heen gebeurt, zelfs als ze geen controle hebben over de situatie.
De woorden “Wat als” weerspiegelen de angstige gedachtepatronen die veel kinderen kunnen hebben. “Wat als ik iets verkeerd heb gedaan?” “Wat als ik de oorzaak ben van deze gebeurtenis?” Deze vragen kunnen leiden tot intense gevoelens van zelftwijfel en onzekerheid, die het meisje in de tekst duidelijk ervaart.
De tekst toont ook hoe het innerlijke kind het verlangen heeft naar geruststelling, begrip en ondersteuning. Het vermeldt dat het meisje zich alleen voelde en geen idee had hoe ze om hulp moest vragen. Dit raakt aan een belangrijk aspect van innerlijk kind werk – het geven van de liefdevolle aanwezigheid en zorg die het kind destijds nodig had.
Het herhalen van negatieve gedachten, zelfkritiek en zelfbeschuldiging is iets wat we vaak overnemen uit onze kindertijd. In dit geval herbeleeft het meisje die innerlijke dialoog vol zelftwijfel, waarbij ze zichzelf schuld geeft voor iets waarvoor ze geen verantwoordelijkheid draagt. Dit laat zien hoe diepgewortelde patronen van denken en reageren ons volwassen leven kunnen beïnvloeden.
Uiteindelijk laat de tekst zien hoe het proces van innerlijk kind werk kan bijdragen aan heling. Het erkennen van het 13-jarige meisje, haar geruststellen en haar een veilige ruimte bieden, vertegenwoordigt het proces van het geven van de liefde, aandacht en bevestiging die ze toen nodig had. Dit helpt het helen van die oude wonden en het transformeren van de negatieve gedachten en patronen die zijn overgenomen.
De tekst illustreert het idee dat we op verschillende momenten in ons leven kunnen worden geconfronteerd met situaties die ons innerlijke kind triggeren. Innerlijk kind werk stelt ons in staat om de diepere emotionele lagen te verkennen, onze onverwerkte gevoelens te herkennen en te helen, en onszelf uiteindelijk te bevrijden van oude patronen die ons belemmeren.