Het verdronken verleden

‘Ik weet dat dit bestemd was maar ik vind het wel heel erg moeilijk even allemaal aan elkaar te knopen’.

Een vrouw van 34 jaar zit tegenover mij op de stoel in mijn praktijkruimte. Zij is verloskundige en ondersteunt vrouwen in de reis van de zwangerschap. Een warme energie. Er is zoveel wijsheid in haar ogen te vinden.

Maar op dit moment zit ze met een wit getrokken gezicht en een emmer op haar schoot het zuur weg te slikken wat haar belemmert om te praten. Het leven heeft haar door elkaar geschud. Haar bestemming roept. Het golft van binnen heen en weer, zo erg dat het haar misselijk maakt.

Ze voelt zich tekortkomen op veel gebieden in haar leven nu ze zo weinig kan uitvoeren met de fysieke ongemakken die horen bij de groei van een vierde kindje in haar buik. Onverwachts. Precies op het moment dat zij allerlei belangrijke keuzes in haar leven heeft gemaakt is zij stilgelegd door onverwachts bezoek. Of beter gezegd door elkaar geschud. Haar buik groeit boller terwijl haar vierde kindje en het zieltje voor haar bestemt haar steeds laat voelen waar ze naar toe mag bewegen. En het maakt haar kotsmisselijk. Is het toeval of heeft het betekenis?

Ze sluit haar ogen en legt haar handen op haar bolle buikje terwijl ze met haar luchtige jurk ruimte maakt voor wat mag komen. We maken eerst contact met het deel in haar wat we beschrijven als de ‘tekortkomer.’ Het deel dat voelt of anderen tekort te doen of haarzelf te kort te doen. Een continue strijd waarin het nooit goed genoeg is. De tranen stromen langs haar wangen terwijl dit deel zoveel eenzaamheid ervaart. En we geven de tekortkomer even wat liefde. Het heeft even te voelen en te horen dat het oké is. Het speelt zich af in haar hartgebied waar ze zoveel liefde aan het geven is aan anderen. Meer dan ze op dit moment uit te besteden heeft. De golven binnenin haar maken dat ze niet goed kan focussen. Niemand kan haar misselijkheid en gevoel weghalen en ze ervaart weerstand op wat ze nodig heeft te voelen.

‘Mensen zijn er wel voor me maar ik kan niet uitleggen wat ik voel op dit moment, het is iets diepers’

‘Dat begrijp ik’.

We maken contact met wat aanwezig is in haar energetisch veld van haar lichaam. Op haar linkerschouder verzachting, een hand. De herinnering van haar grootmoeder en overgrootmoeder komt voorbij. De grootmoeder wijst naar de overgrootmoeder die het kindje laat zien. Dit kindje gaat jou helpen nog dieper contact te maken met je ware zelf. Een zucht ontspringt uit haar borstgebied en tranen rollen. Dan is de aandacht weer bij grootmoeder die graag een zetje wil geven.

‘Wil je contact maken met oma en luisteren naar haar boodschap?’ vraag ik haar.

’Nou eigenlijk niet, ik voel al dat ze me ergens naartoe wil begeleiden en ik vind het nog spannend’.
Haar keel maakt een kokhalsbeweging. Het lichaam reageert instinctief al op wat aanwezig is.

‘Neem je tijd’ en zo begeleid ik haar rustig verder in het contact met haar voorouders en de steun die ze mag ontvangen.

Opeens komt er een andere energie voorbij. Het is enthousiast. Wijs. Weet al wat er gaat komen. Ik wil dat ze met me gaat zwemmen! Het zieltje is er ook. Ik glimlach. Zoveel beelden van water vliegen voorbij. Het zieltje vindt het heerlijk. Nog voordat ik het uitspreken zegt ze; ‘het zieltje is er ook he?’. Ik glimlach. Deze wijze vrouw weet het eigenlijk al. De tranen stromen uit haar ogen. Dan weer die misselijkheidsgolf. De cyclus die ze al weken herhaalt.

‘Het zieltje blijft zegt dat het wil zwemmen met je’. Het water is belangrijk voor dit zieltje en het geeft aan mama te willen helpen.

’Maar ik ben al mijn hele leven bang voor donker water.’ Ze houdt de stoelleuning wat steviger vast terwijl er een rilling door haar ruggengraat loopt. Ik voel ‘m ook.
Opeens kijk ik links van mij en begint het water in onze kopjes te trillen.

Ik begeleid haar naar de plek van de misselijkheid en haar lichaam begint te rillen. Ik houd haar schouders vast terwijl ik haar uitleg over het koord en hoe we dit gaan aanvliegen. Ik flits mee in de beelden van een vrouw. Zout water in de longen. Vechtend in grote donkere golven van water. Ze is aan het verdrinken. Zij voelt het.

‘Is het nodig te weten wat er is gebeurd of weten we nu voldoende?’

‘Nee ik weet het al.’

De rillingen zetten door en ik houd haar vast terwijl ze contact maak het verdronken verleden.
‘Ik was een heks en ben verdronken, oooooo’

Zij weet dit. Zij heeft dit meegemaakt. Zoals velen vrouwen die de innerlijke wijsheid verdrukken vanuit de angst weer te verdrinken. Of te verbranden.
‘Ben je klaar om dit koord met al deze energie te verbreken en je weer met het vruchtbare water te verbinden?’

‘JA’.

En zo zit ze in haar stoel en werken we samen de energie van dit verhaal, deze pijn, deze ellende uit het systeem. Alles wat zij voelt nog nodig te hebben om te uiten gaat eruit. Alle opgebouwde misselijkheid over wie zij niet mocht zijn en weer mag herinneren. Ze begrijpt nu waarom ze bang is geweest voor het donkere water.

Ik zie haar zakken in de stoel. De verkramping lost op in haar lichaam. Ik bescherm haar met de energie die voor haar van toepassing is. Die haar herinnering ondersteunt. Met haar ogen gesloten is ze naar boven gezwommen. Ze komt letterlijk op adem.

‘Ooo wat fijn dit, ik kan weer ademen’.

Nadat we grondig aandacht hebben gegeven aan de delen en processen in haar lichaam begeleid ik haar weer terug naar het hier en nu. We bedanken het zieltje, de grootmoeder en overgrootmoeder voor de steun die zij hebben gegeven in dit proces.

Dan springen haar ogen weer open. Die wijze sprekende ogen. De kleur is weer terug in haar gezicht. Ze grijpt het water en neemt een paar flinke slokken. ‘Ik heb zo dorst, ik kan gewoon weer water drinken!’. En ik grinnik terwijl ik me bedenk dat het logisch is met de herinnering van dat zoute donkere water dat in haar systeem heen en weer klotste.

De dagen erna volgen er allerlei inzichten en ontvouwing voor haar bestemd en stuurt ze mij een bericht waarin ze ontdekt wat het geslacht is van het kindje. Hoe verbonden zij zich voelt met het kindje en begrijpt dat zij de uitnodiging krijgt om weer op een diepere laag te verbinden met haarzelf.

Het verdronken verleden

Van donkere energie

Veroordeelt gezonken

Naar de bodemloze put

Terwijl de donkerte

Een vurig lichtje voelt

Luchtbubbel
Naar de oppervlakte stuurt

Om die diepgang

Krachtig
Te mogen ervaren
In het vrouwelijk zijn

Deze sessie heeft plaatsgevonden vanuit mijn werkwijze van energetische koordenhealing in combinatie met werken met innerlijke delen. Alles gaat in afstemming en toestemming met elkaar waarbij de veilig belichaamde ervaring voorop staat.

Veiligheid als voorwaarde

Vertrouwen de basis
Verbinding het eindresultaat

Liefs, Elody