Luisteren naar je innerlijke energie

Anna’s innerlijke kind

Soms zijn onze lichamen stille getuigen van verhalen die diep van binnen leven – verhalen van pijn, verlies en zelfondermijning. Het zijn deze verhalen die zich nestelen in gespannen spieren en verkrampte schouders, fluisterend om gehoord te worden. In mijn praktijkruimte ontmoette ik een vrouwelijke psychologe, laten we haar ‘Anna’ noemen, die haar rug en schouders met spanning en pijn belastte. Haar lichaam vertelde het verhaal van haar onzichtbaarheid en het verlangen naar erkenning.

Het verhaal dat zich ontvouwde in mijn praktijk was er één van controleren en afzonderen. Anna was gewend geraakt aan het vasthouden van de teugels, aan het nemen van de controle over elke situatie om afwijzing te vermijden. Ze voelde zich niet gezien, niet gehoord, en deze eenzaamheid bracht oude wonden naar de oppervlakte. Maar haar kracht en vastberadenheid hielden haar op de been, net zoals ze haar altijd hadden gedragen.

Echter, zoals zo vaak gebeurt, had Anna’s vastberadenheid een prijs. Een burn-out, angst en paniekaanvallen waren het bewijs van een te lang volgehouden patroon. Maar in die duistere momenten vond ze een vriend in haar eigen pijn – een deel van zichzelf dat haar vroeg om de pijn toe te staan ​​te vertrekken, om te verzachten en zichzelf te omarmen.

“Waarom word ik niet gezien?”
Ik vraag haar te staan in mijn praktijkruimte terwijl ik op mijn bips tegenover haar in een kleermakerszit plaatsneem. 
Ik besluit in de energie van haar innerlijk kind te gaan zitten en vraag haar: “Zie jij mij?”

De grote afstand, van boven naar beneden. De tranen springen in de ogen. Anna kan niet naar haar kijken. “Omdat je jezelf niet kunt zien,” waren de woorden die de sleutel tot haar heling vormden. Deze eenvoudige zin doorbrak de barrière van ontkenning en bracht een stortvloed aan emoties teweeg. Met een liefdevolle aanraking en een bemoedigende vraag kon Anna eindelijk haar eigen pijnlijke plekken voelen, de plekken van zelfafwijzing, schuld en schaamte die zich in haar lichaam hadden vastgezet.

Tranen wellen op in haar ogen terwijl de energie begint te spreken. De achterkant van haar hart roept de woorden ‘kun je achterover leunen en even ontvangen?’. Deze woorden herhaal ik naar haar terwijl ik mijn gehele handpalm op de achterkant van haar rug leg. Mijn handen worden warm en mijn hand begint pijnlijke scheuten te voelen. Zelfafwijzing, schuld en schaamte die zich als pijnlijke plekken in het lichaam hebben opgeslagen. Uiteindelijk leunt ze helemaal achterover en voelt ze hoe het is om te verzachten en landen binnenin haarzelf. De schouders zakken, een grote zucht.

Anna’s verhaal is een herinnering aan de kracht van energetische healing en de genezende reis naar zelfacceptatie. De ontmoeting met haar innerlijke kind bracht een krachtige openbaring met zich mee. Gevraagd om haar innerlijke kind in de ogen te kijken, stroomden tranen terwijl ze zichzelf niet kon aankijken. De afstand tussen wie ze was en wie ze wilde zijn, voelde onoverbrugbaar.

De heling begon met een uitnodiging om achterover te leunen, om te ontvangen. Een eenvoudige hand op haar rug opende de deur naar haar innerlijke wereld. De warmte van mijn handen bracht haar lichaam in beweging, de energie begon te spreken en de woorden “kun je achterover leunen en even ontvangen?” raakten de kern van haar pijn.

Het is verbluffend hoe ons lichaam reageert op liefdevolle aanraking en empathische energie. Anna’s rug, eens verkrampt van spanning, begon langzaam te ontspannen terwijl ze toestond zichzelf te verzachten. Diep ademhalend en de spanning loslatend, kon ze de zelfondermijnende gedachten en gevoelens omarmen die ze zo lang had onderdrukt.

Deze reis van heling herinnert ons eraan dat ons lichaam een bron van wijsheid en genezing is. Het vertelt ons verhalen die we soms negeren, maar die we toch moeten erkennen om heel te worden. Het accepteren van onze eigen pijn, angsten en kwetsbaarheden is de sleutel tot bevrijding.

— Liefs, Elody